Kişilik Bölünmesi

İyileşeceğimi ümit ediyorlar.

Benimse hiç ümidim kalmadı.

Kişilik bölünmesini hissediyorum artık. Kişilik bölünmesine doğru gidiyorum. Eskiden sadece içimdeki seslerdi, artıksa tamamen onlara dönüşüyorum.

Zihnimin içinde farklı bir dünya var, orada farklı bir hayat var, orada da yaşıyorum sanki. Uyurken, rüyalarımda, bazen uyanıkken hayallerimde. O kadar gerçek ki. Gerçek dünyadan bile gerçek. Sanırım bir gün orada hapsolacağım. Belki daha mutlu olurum bilmiyorum, ama ben orada hapsolduğumda, dış dünyadaki bedenim ne yapıyor olacak. Sabit duracak mı, ölecek mi, yoksa hareketsiz, şuursuz mu yaşayacak. Sanırım şizofreni böyle bir şey. Sanırım varacağım nokta orası olacak. Hayal dünyamda mutlu olacağımı bilsem buna üzülmem de, ben hayallerimde de ızdırap yaşadığıma üzülüyorum.

Son kalan paramı hayat kadınlarına harcamakla, psikiyatrist kadına harcamak arasında bir yerde, psikiyatrı seçtim. Oysa ki içten içe ciddi anlamda artık eroin kullanmak istiyorum. Eğer o hiç yaşanmamış güzel hayaller gerçekten varsa, ben de her insan gibi güzel hayaller içinde kaybolmak istiyorum. Artık bulsam kullanırım sanırım, ya da bulacağım. Bu yaşıma kadar dayandım ve herhangi bir karşılık aldığımı göremiyorum. Neden dayandım, kendimi nasıl kandırdım bilmiyorum. Bir ümitti belki. O insanla karşılaşma ümidi. O insan yokmuş. Varsa da karşılaştığımda ne olacağını gördüm. Artık iyi bir insan olmaya çalışmak için sebebim kalmadı. Kendimi öldürecek cesaretim hala yok. Ama mutlu olmak için bir şeyler yapabilirim. İyi şeyleri denedim işe yaramadı. Sanırım artık kötüleri deneyebilirim. Mutluluk duygusunu hissetmek benim de hakkım. Öleceğim son ana kadar acı ve ızdırap çekecek ne yaptım ki ben? Bence bu hastalığa sahip kişilere uyuşturucu maddeler serbest ve ücretsiz olmalı. Belki bir gün olur, ben öldükten yıllar sonra kimbilir.

Gerçekten Abuzer Kadayıf’a dönüşüyorum. İnsanlarsa olayın ana fikrini anlamak yerine, gülmeyi tercih ediyor.